Cienie - rozdział 18 - Meridianus

    W Magnolii budzi się kolejny dzień. Miniona noc odeszła w zapomnienie. Jedni dobrze bawili się w swoim towarzystwie przez długi czas, drudzy zaś starali się opanować narastający gniew..

    - Tym razem na serio przesadził! - zdenerwowany Natsu uderzył dłonią w stół w gildii.

    Westchnęłam cicho. Widziałam pod stołem jak Erzie trzęsły się dłonie. Ona również nie była zachwycona zachowaniem Lodowego Maga.

    - Jeden problem za drugim. - mruknęłam pociągając łyk soku ze szklanki, którą trzymałam w dłoniach.

    - Ty również dałeś ciała. - prychnęła Erza.

    - Zaskoczył mnie! - usprawiedliwił się mag.

    - Trzeba było myśleć. - zasugerowałam tłumiąc ziewanie. Rany, po wczorajszym dniu byłam wykończona.

    - Łatwo ci mówić. - Natsu udał obrażonego.

    - Musimy go znaleźć. - powiedziała Erza. - Zanim zrobi coś głupiego.

    - Gdzie się pobiliście? - zapytałam cicho.

    - Kawałek za południową granicą Magnolii. - burknął kwasząc się na wspomnienie porażki.

    Posłałam mu spojrzenie pełne współczucia. Natsu naprawdę się denerwował. Oczywiście na dwa sposoby. Pierwszy: przegrana ze swoim odwiecznym wrogiem i drugi: dziwne zachowanie i odejście przyjaciela nie wiadomo dokąd.

    - Czy w tamtym kierunku znajduje się jakieś miasto? - zapytała Erza.

    - Owszem. - odparł niespodziewanie Makarov. - A teraz proszę za mną.

    Zdziwieni staliśmy w gabinecie Mistrza. Miał on poważną minę, co nie sugerowało niczego dobrego.

    - Cóż nie tak miało być. - powiedział pod nosem. - Nie mamy czasu, by czekać. Wyruszacie zaraz w okrojonym składzie.

    - Dokąd? - zapytałam zaskoczona.

    - Dzięki pomocy kapłanki Ayano z Septentrio dowiedzieliśmy się o precyzyjnym miejscu, gdzie możemy znaleźć drugi klucz.

    - Pomogła nam? - zapytał ucieszony Natsu. - Super!

    - A jak idzie Sabertooth? - wtrąciła Erza.

    - Znaleźli już obydwa w pozostałych miejscach.

    - Tak szybko? - nie to niemożliwe.

    - Zgarnęli dwa za jednym razem. - odparł Makarov. - Wstrzymajcie się póki co z pytaniami. - dodał widząc, że otwieram usta, by coś powiedzieć. - Mamy już na koncie trzy klucze. Wszystkie występują pod postacią klejnotów. Żółty, niebieski i czerwony. Wyruszacie do ruin zamku Meridianus położonego na południe od Magnolii. Został on opuszczony ponad czterysta lat temu, więc jeszcze przed uzyskaniem nieśmiertelności przez Zerefa. Uważajcie.

    Posłusznie skinęliśmy głowami.

    - Ayano kazała wam być ostrożnymi. To rejony przepełnione magią, niekoniecznie dobrą.

    Poczułam jak po plecach przechodził mi zimny dreszcz.

    - Damy radę. - odparł Natsu nie mogąc usiedzieć w jednym miejscu. - Kiedy wyruszamy?

    - Natychmiast.

    Tak więc kolejny raz udajemy się nie wiadomo na jak niebezpieczną misję. Chociaż ostatnio zbyt mocno panikowałam.

     - Jak myślicie, co nas czeka? - zapytałam chcąc przerwać nieprzyjemną ciszę towarzyszącą nam od momentu wyjścia z gildii.

    - Mam nadzieję, że dużo walki! - zaśmiał się Natsu. - Ostatnio wiało nudą.

    - A ty jak zwykle tylko o jednym. - powiedziała Erza uśmiechając się.

    - W końcu jestem magiem prawda?

    - Taka twoja natura panie ognisty. - rzuciłam wesoło w stronę chłopaka, na co ten odpowiedział mi jednym ze swoich uśmiechów.

    - Czyżby? - spytał mrużąc śmiesznie oczy.

    - Tak!

    - Przecież potrafię być spokojny!

    - Przez trzy minuty. - odparłam zgodnie z prawdą.

    - Nie prawda! - zaprotestował.

    - Prawda. - wtrąciła Erza.

    - W takim razie mogę się z wami założyć!

    - O co? - zapytałyśmy z czerwonowłosa zainteresowane ofertą.

    - Jeżeli do końca misji będę spokojny nie licząc ewentualnej walki zrobicie, co będę chciał!

    - W drugą stronę też to działa? - zainteresowałam się.

    - Oczywiście!

    - Erza, co o tym sądzisz? - zapytałam przyjaciółki.

    - Myślę, że możemy się zgodzić. - odparła z szatańską iskierką w oku. Aż strach pomyśleć o czym sobie pomyślała.

    Byliśmy już niedaleko od naszego celu. Tymczasem rozmawialiśmy o wielu różnych rzeczach typu: ciasto truskawkowe, treningi, walki pomijając jednak temat Graya. Przyznam, że niespecjalnie o nim myślałam w tej chwili, ponieważ zajęta byłam graniem w słówka z Natsu i Erzą. Różowowłosy był naprawdę śmieszny, gdy przegrywał kolejną partię z kolei. Przez chwilę naburmuszony szedł za nami, by potem przykleić się tak blisko, że czułam jego ciepło obok siebie.

    Kilka minut później minęliśmy się z jakąś parą ludzi. Obydwoje mięli zasłonięte twarze. Prawdopodobnie osobą z apaszką była kobieta a kapturem mężczyzna. Wydawało się, że gdzieś się spieszą, poruszali się szybko i bezdźwięcznie. Właśnie tym wzbudzili moje podejrzenia. Ciągle pamiętałam moment, w którym wraz z Natsu w drodze do Septentrio pewnej nocy zauważyliśmy dwie osoby. O ile pamięć mnie nie myli chłopak miał na imię Wilson…

    - Max. - szepnęła dziewczyna, gdy mijaliśmy się z nimi.

    - Tak, wiem są blisko. - odpowiedział przerażony.

    Zerknęłam na moich przyjaciół jednak ci pogrążeni byli w rozmowie.

    Gdy doszliśmy na sam szczyt ostatniego wzgórza naszym oczom ukazało się coś niesamowitego. Chodziło o stary zamek. Ciężko opisać to słowami. W końcu na słowa „ruiny zamku” większość ludzi reaguje wzruszeniem ramionami. Inaczej jest gdy widzi się coś na własne oczy.

    Okazała budowla stała skąpana w blasku zachodzącego słońca na krańcu klifu uniemożliwiającego przejście na drugą stronę. Była przeogromna. Chociaż lata świetności miała już dawno za sobą nadal pozostawała w dobrym stanie.

    - Ciekawe co tam jest. - mruknęła cicho Erza.

    - Sprawdźmy to. - zasugerował Natsu.

    - Ale ty idziesz przodem. - powiedziałam śmiejąc się.

    - Pewnie, zróbcie ze mnie tarczę. - chłopak udał płacz.

    - Skąd. - zaprotestowałam. - Dajemy ci okazję wykazania się!

    Było strasznie zimno. Z bliska ruiny wydawały się być straszne, wszędzie widziałam tyle cienia, który jakby tylko czekał, by całkowicie nas pochłonąć. Meridianus miejsce pobierające swoją siłę z mroku.

    - Coś mi tu nie gra. - Natsu idący na czele zatrzymał się raptownie.

    - Co konkretnie? - zapytała skupiona Erza.

    - Stare zamczysko jest, późna pora jest ale walki nie ma! - oświadczył bulwersując się.

    Jak na zawołanie ziemia pod naszymi stopami zaczęła się trząść. Przerażona przylgnęłam do chłopaka, który oplótł mnie swoimi ramionami.

    - Jeżeli jesteście na tyle odważni, by wejść do Meridianus ukażcie mi swoją wartość…

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiadomości:

1)      Na 21 kwietnia mogę nie wyrobić się z napisaniem rozdziału. Mam egzaminy i cóż ostrzej przygotować się trzeba ;)

2)      Czy NaLu jest: za dużo/za mało/lepiej wcale. Proszę odpowiedzcie, muszę dostosować Waszą decyzję do dalszego rozwoju fabuły.