Cienie - rozdział 14 - Sercem i duszą.

<muzyka>

    Coraz mocniej zaciskałam powieki. Tylko raz na moment otworzyłam oczy i zaraz tego pożałowałam. Wokół panowała czerń. Czułam jak jej oślizgłe macki trzymają mnie za nadgarstki i unoszą wysoko w górze.

    Powietrze było ciężkie. Wydawało się jakby wirował w nim kurz, który boleśnie przedzierał się przez gardło.

    Dalej Lucy. Spróbuj jeszcze raz!

    Najostrożniej jak potrafiłam otworzyłam oczy. Przed sobą zobaczyłam rozlewającą się czerń i szarą mgłę. Obok mnie wisiał Gray. Tak samo jak u Erzy i Happiego miał rozłożone ręce przytwierdzone do niewidzialnej ściany. Głowa zwisała mu bezwiednie w dół.

    Przekręciłam boleśnie głową w przeciwnym kierunku. Dostrzegłam Natsu. Krzyczał a z jego ust nie wydobywał się żaden dźwięk. Wił się we wszystkie strony, machał rękoma jak gdyby chciał złapać się za głowę.

    Rozchyliłam szerzej powieki.

    Choć nie mogłam wydusić z siebie głosu to nadal uparcie wołałam do różowowłosego chłopaka.

    Natsu!

    Smoczy Zabójca spojrzał w moją stronę. Miał rozchylone usta, szklane oczy a po jego czole spływała kropelka potu. Przeżywał katusze.

    Wpatrywaliśmy się w siebie aż w końcu poczułam jak po moich policzkach spływają łzy. Wiedziałam! Musiało się coś stać! Nie powinniśmy sięgać po klejnot.

    Wygięłam się w łuk próbując uciec ciemności jednak ta jeszcze mocniej zacisnęła swe więzy. Natsu pokiwał głową na boki jakby chciał powiedzieć: „to nic nie da, nie marnuj sił”.

    Czułam się coraz gorzej z każdą chwilą. Ale musiałam coś zrobić, podczas gdy Natsu przeżywał kolejny napad wstrząsów a pozostali zwisali nieprzytomni w przestrzeni.

    Nie miałam w sobie krzty magii. Co robić?! Co robić?!

    Loki! Jeśli mnie słyszysz pomóż!

    Czekałam dłuższą chwilę aż w końcu przede mną zmaterializował się Gwiezdny Duch w tym jeden z moich przyjaciół.

    - Lucy wybacz, nie mogłem się do ciebie przedrzeć. - sapnął podchodząc do mnie. - Gdzie jesteśmy?

    Posłałam mu nieme spojrzenie.

    - Rozumiem. - odpowiedział wbijając we mnie poważne spojrzenie.

    Loki rozejrzał się wokół a z każdą chwilą jego oczy rozszerzały się.

    Chciałam mu coś powiedzieć, lecz w moją głowę uderzyło mnóstwo niewidzialnych ciosów. To tortura bez końca.

    Gwiezdny Duch zachował zimną krew pomimo widocznego bólu jego właścicielki. Wiedział, co robić. Zdecydowany zebrał w sobie tyle magii ile mógłby użyć swego najsilniejszego ciosu.

    - Światłość Lwa! - krzyknął a fala blasku zatopiła nas w sobie.

    Wszystko ustało. <uprasza się o wyłączenie muzyki>

    - Już dobrze. - szepnął czyjś głos. Jesteście bezpieczni.

    Podniosłam głowę. Byliśmy wszyscy razem. Ja, Natsu, Erza, Gray i Happy. Nikt nie wyglądał na osobę, która przeżywała katusze/była nieprzytomna. Łączyły nas zdziwione spojrzenia skierowane na kobietę stojącą przed nami.

    Miała blond włosy i ciemne oczy. Cerę jak porcelana. Wydawała się być większa od przeciętnego dorosłego, co najmniej o głowę lub dwie. Emanowała świetlistą energią, która jakby wylewała się z jej ciała. Gdy się poruszała zostawiała za sobą małe, gasnące po chwili iskierki. Wpatrywała się w nas spokojnym, matczynym wzrokiem.

Amaterasu

    Nie wiedziałam dlaczego miałam ochotę rzucić się nieznajomej w ramiona i zniknąć w jej świetle.

    - Nic wam nie grozi. - dodała po chwili.

    Staliśmy jak wryci. Nie doczekując się reakcji z naszej strony kobieta przedstawiła się.

    - Na imię mi Amaterasu. - powiedziała śpiewnym tonem.

    - Erza.

    - Natsu.

    - Gray.

    - Happy.

    - Lucy. - pisnęłam, gdy nadeszła moja kolej.

    - Nie musicie się mnie bać. - zapewniła a na jej twarzy pojawił się uśmiech.

    - Jesteś boginią?! Wooow! Jak to jest? - zapytał rozgorączkowany Natsu, który w niczym nie przypominał chłopaka sprzed pięciu minut. Był sobą.

    Amaterasu roześmiała się.

    - Tak, jestem. A odpowiadając na drugie pytanie to wielka odpowiedzialność.

    Nagle obróciłam się. Nigdzie nie mogłam dostrzec Leo.

    - Lucy, twój przyjaciel powrócił do swojego świata. Zużył mnóstwo magii bym mogła odnaleźć wasz trop w sercu.

    - Jakim sercu? - zapytała zdziwiona Erza.

    - To przypominało czarną otchłań! - dorzucił Happy.

    - Masz rację. - przytaknęła. - Jednak czyż nie można na to spojrzeć z innej perspektywy? Mnie przypominało to ogród. Zarośnięty, skąpany w ciemności ogród.

    - Jak to?

    - Gdy uwolniliście klejnot przeniósł on wasze dusze do serca jego właściciela. Tylko on zna wyjście z zaświatów.  

    - To było przerażające. - wzdrygnęłam się na wspomnienie czarnych macek otaczających mnie z każdej strony.

    - Tak.

    - Ale jak można doprowadzić się do takiego stanu? - zapytał pełen powagi Natsu.

    - Za sprawą innych ludzi, wielu sytuacji czy też zatracenia samego siebie.

    - Straszne. - westchnęła Erza oplatając się rękoma.

    - Nie łatwo jest pamiętać kim się jest jeżeli wszyscy i wszystko naciska na ciebie siłą większą od twojej.

    Słuchałam łagodnego tonu Amaterasu. Dopiero teraz dotarło do mnie, że rozmawiamy z boginią! Rozejrzałam się wokół. Staliśmy w powietrzu w chmurach a za nami wschodziło słońce zalewając niebo różnorodnymi barwami.

    - Czy mogę prosić was o przysługę? - zapytała nagle bogini po dłuższej chwili obserwowania Natsu.

    - Jasne. - odparł spokojnie chłopak szczerząc się.

    - Spotkacie wkrótce osobę, której serce stacza się w dół. - zaczęła poważnie. - zaopiekujcie się nią a ona odwdzięczy się wam w waszym zadaniu. Wiedzcie, że jest ono poważniejsze niż sądzicie.

    - Masz nasze słowo. - odpowiedziała Erza skłaniając się.

    - Dziękuję. - bogini jakby ulżyło.

    - A czy możesz chociaż dać nam jakieś wskazówki? - zapytał Gray.

    - Przykro mi. To wasze zadanie dowiedzieć się kim jest owa osoba, o której mówię. Dam wam jednak małą podpowiedź. Ma duszę podobną do któregoś z was.

    Amaterasu uśmiechnęła się po raz ostatni. Machnęła dłonią a miliony iskierek otoczyły nas ze wszystkich stron. Już się nie bałam. Natsu stanął bliżej mnie łapiąc mnie za rękę. Ochoczo odwzajemniłam uścisk a potem niczym spadająca gwiazda spadliśmy na ziemię.

    Gdy lecieliśmy doszły do nas ostatnie słowa bogini.

    Zwróćcie jej klucz.

***

Rozdział o wiele szybciej niż miał być. Cóż tam bardzo spieszyłam się z jego wstawieniem, że skróciłam go nieco. Nie martwcie się! Następny ma być dłuższy i luźniejszy :) Spostrzegawczy zauważą nowy szablon. Jest to praca Ateny za co po raz setny jej dziękuję. Piszcie swoje domysły, jestem ciekawa waszych wyobrażeń :D