Wirus - rozdział 16 (42) - Ostatnie słowa

    Nadchodząca burza nie wróżyła niczego dobrego. Wszechobecna ciemność nadawała spowitej we wstęgach nocy Magnolii, filmowej grozy. Choć to niemożliwe, wydaje się, iż zaraz spod łóżka wyskoczy przerażający stwór. Ale to tylko dziecinne wyobrażenia, prawda?

    Tymczasem kawałek od miasta, gdzieś między drzewami, pod kopułą chmur miał miejsce pewien pojedynek.

    Skryty w cieniach Katsumi uważnie obserwował zagrania walczących. Stał prosto, niczym słup. Nawet poruszana świszczącym wiatrem zieleń miała więcej „życia”, aniżeli on. Oddychał krótko i płytko. Jego klatka piersiowa ledwie się unosiła. Oczy kapitana oddziału Youkai lśniły z podekscytowania. Odbijający się od tęczówek blask przypominał wzrok dzikiego kota. Usta mężczyzny drgały, unosząc się w coraz szerszym uśmiechu. Jak dotąd dokładnie śledził i analizował ruchy walczących. Widok ten napawał go niezdrowym podnieceniem.

    Złożywszy dłonie do modlitwy, wyszeptał:

    - Oby Wszechmogący miał cię w opiece, Natsu.

    - Już się poddajesz? - zagadnęła wpatrując się w nieruchome ciało maga.

    Dragneel zacisnął dłonie w pięści i zmuszając swe ciało do powstania zaczął podnosić się z klęczek. Wyglądał jak siódme nieszczęście. We włosach pełno grudek ziemi, ubranie w kawałkach. Pół odsłonięta pierś wyglądała, jak pomalowana szkarłatną farbą. Czerwone kropelki spadając na glebę, wsiąkały w nią. Tak, jak deszcz.

    - Nigdy. - wykrztusił, ocierając kąciki ust wierzchem dłoni. Ledwo, co stał na nogach. Bestialsko poturbowany przez potwora.

    - Jak, dotąd nie zadowala mnie twój taniec. - parsknęła Noemi znacząco tupiąc nogą.

    Natsu spojrzał z wściekłością na dziewczynę. To nie jej siła doprowadzała go do białej gorączki. Doskonale pamiętał, gdy wypytywał o nią Wilsona. Właśnie!

    - Wybacz. Kontynuujmy. - poderwawszy się z impetem wykonał kolejny zamach podpaloną pięścią. - Wiesz, że podczas tańca można rozmawiać?

    - Doprawdy? - brązowowłosa zmrużyła oczy. Prowadzenie dialogu nie przeszkadzało jej w parowaniu uderzeń.

    Noemi odskoczyła w tył i odbiwszy się od skały natarła na przeciwnika używając więcej mocy, niż dotychczas. Ten, nie spodziewając się tak silnego ataku zachwiał się, lecz nie stracił równowagi, a osunął ryjąc ziemię stopami.

    Jej magia była niesamowita. Oczywiście, nie biorąc pod uwagę wybornego fechtunku. Z tego, co zaobserwował mogła swobodnie tworzyć coś na wzór skorupy wokół własnego ciała. Była niezwykle twarda, a w dodatku wzmacniała odbicia. Pewnie potrafiła również Ryk i parę innych ataków charakterystycznych dla Smoczych Zabójców.

    - Słyszałem o tobie. - rzekł szalenie wirując wśród maleńkich płomyczków, będących resztkami po ognistych atakach. Co rusz wykorzystywał nowe kombinacje kończące się fiaskiem.

    - Co takiego? - zainteresowana nie zwróciła uwagi na Atak Skrzydłem, gdy tylko odległość między walczącymi uległa powiększeniu. W ten oto sposób oberwała skoncentrowaną magią po plecach.

    Dziewczyna syknęła niezadowolona z własnego gapiostwa.

    - Wilson mówił wiele ciekawych rzeczy. O twoim okrucieństwie, obojętności, chłodzie…

    - Och, pochlebiasz mi. - zamruczała uderzając znienacka w uda Natsu.

    - I nie rozumiem jednej rzeczy! - wrzasnął tak, że dziewczyna na moment zawahała się. - Gdzie jest ta Noemi, którą spotkaliśmy w gildii! Która mogła być naszą przyjaciółką! Towarzyszką!

    Wszystko potoczyło się szybciej, aniżeli ktoś zdążyłby mrugnąć.

    Smocza Zabójczyni padła na kolana i trzymając głowę szamotała się na boki, jęcząc w agonii. Ciężko łapała oddech. Nie mogła uspokoić drżenia, które brało nad nią w górę. Dodając do tego pulsujący ból głowy otrzymamy…  Shado.

    - Nie podchodź! - zaskomlała widząc, jak Dragneel robi ku niej krok. - Uciekaj!

    - Dlaczego! - spytał zdezorientowany. Jego serce biło na najwyższych obrotach. Otwierając szerzej oczy w szoku przyglądał się scenie. Żywy teatr lalek.

    - To niebezpieczne! - wydzierając się w niebogłosy sprawiła, iż niejednemu truposzowi włosy stanęłyby dęba.

    Wtem raptownie podniosła się z klęczek i z zabójczą precyzją wbiła katanę w lewy bok Natsu. Dragneel odkaszlnął krwią. Nie mógł nic zrobić. Po prostu wpatrywał się w ostrze.

    - J-już nie m-mog-ę jej powst-rzymać. - wyszeptała drżącym głosem. - Giń śmieciu!

    Świst broni.

    Zgrzyt ścierających się ze sobą ostrzy.

    Śmiech Shado.

    Dyszący Natsu.

    Walczący Wilson.

    Czarnooki przybył w ostatniej chwili. Zgrabnymi ruchami sparował zadany na ślepo atak i odskoczył razem z trzymanym pod ramię magiem.

    - Dzięki. - stęknął nabierając powietrza w płuca.

    Towarzysz skinął lekko głową i pospiesznie ocenił sytuację. Będzie musiał dać chwilę Natsu, by mógł się pozbierać. Nie wierzył, że po takim ciosie nie miał ciemnych plamek przed oczami i zawrotów głowy. Z drugiej strony samotna walka z rozjuszoną Shado nie będzie należała do łatwiejszych.

    - I czego się gapicie, gnojki? - warknęła i przytknęła zakrwawioną katanę do ust. Bez wahania zebrała koniuszkiem języka kroplę czerwonej cieczy. - Czas na zabawę. - obwieściła niskim szeptem i przybrawszy odpowiednią pozę ruszyła.

    Jej ataki były szybkie i silne. Celowała głównie w najważniejsze narządy wewnętrzne, ale też nie omieszkała zadać kilku głębszych lub płytszych ran.

    Osłupiały Natsu, który został usadzony pod drzewem z otwartymi ustami przypatrywał się walce. Oboje poruszali się z nadludzką prędkością. Okazało się, że Wilson również radzi sobie z mieczem.

    Starając się opanować oddech próbował obmyślić plan. Dostał wskazówkę. A brzmiała ona tak: „Noemi jest gdzieś tam w środku, musimy do niej dotrzeć.” Łatwo powiedzieć, gorzej zrobić.

    Teraz, gdy Ciemna Yasashisa doszła do władzy, schemat ataków przewrócił się do góry nogami. Ciosy, jakie zadawała były chaotyczne i trudne do przewidzenia. Śmiała się do rozpuku zadając Wilsonowi ból.

    - Tylko na tyle cię stać? Żałosne. Pomyśl, gdy tylko wychodzę Pani przechodzi katusze. - zachichotała swobodnie machając dłonią, w której dzierżyła ostrze.

    Wilson wydał z siebie przeciągły syk. Był w kropce. Nie mógł przecież zranić przyjaciółki (a bynajmniej jej ciała).

    - Noemi! - zawołał zupełnie ignorując wcześniejszą wypowiedź Shado. - Wiem, że tam jesteś! Trzymaj się!

    - Trzymać? Raczej boki ze śmiechu.

    Ruszyli.

    Walka miała się już ku końcowi. Nikt nie chciał oddać nawet chwilowej przewagi nad przeciwnikiem. Monotonny zgrzyt ścieranych ostrzy stał się czymś podobnym do powietrza. Niby o nim nie myślisz a wciąż jest. Po kilku wyczerpujących minutach ciągłego ruchu oboje dyszeli ciężko, z trudem łapiąc oddech. Ból fizyczny był niczym. Co tam rwanie w ścięgnach, poobijane mięśnie, czy złamane kości? Tak długo, jak będziesz silny psychicznie - zwyciężysz.

    - Nudzisz mnie. - warknęła nieprzyjemnie Shado, gdy po raz kolejny jej cios został zablokowany. - Chyba czas zmienić reguły gry.

    Odsunąwszy się wbiła katanę w ziemię. Rozkładając ręce niczym do modlitwy, z błogością odchyliła głowę w tył. Na jej twarzy pojawiła się psychopatyczna wersja uśmiechu. Wtem trzasnął piorun rozświetlający polanę. Spośród drzew, niczym macki sunęły po ziemi Cienie, gotowe do wykonania rozkazu. Natsu wzdrygnął się, gdy niezidentyfikowana materia zostawiła na jego łydce chłodny ślad po dotyku.

    Wilson nie dał się sprowokować tym pokazem siły. Co prawda nie wiedział, jak walczyć z cudami nocy, ale nie mógł przecież bezczynnie stać.

    - Koniec odpoczynku. - zarządził doskakując do towarzysza, który odzyskał już nieco koloru na twarzy.

    - Racja. - Natsu, ku zdziwieniu czarnookiego wyszczerzył się. - Teraz się napaliłem, nie przegramy!

    Stanowili niezwykły duet.

    Dragneel, co rusz niszczył pełznące Cienie swoim ogniem. W tym czasie stojący za jego plecami Wilson nadawał właściwy tor ich walecznego marszu. Epicentrum tego zamieszania wykazywało pewnego rodzaju podziw.

    - No, no jeszcze was nie zżarły? Musicie nieźle śmierdzieć. - Shado w lubieżnym geście oblizała usta. Zrobiwszy krok w przód przesądziła o wyniku bitwy.

    Krzyczący magowie przedzierali się przez kolejne wytwory Mocy. Nawzajem osłaniali swoje plecy, przez co nie musieli myśleć o ataku z tyłu. Nagle Cienie zatrzymały się, jakby otrzymały niemy rozkaz i zniknęły. Jak się okazało wszystkie, bez wyjątku przylgnęły do ciała Yasashisy tworząc coś w rodzaju zbroi.

    Kap.

    Znów nie mogę jej powstrzymać.

    Kap.

    Jak mogłam popełnić tak straszliwy błąd?

    Kap.

    Dlaczego w ogóle tu przyszłam?

    Kap.
    No tak, rozkaz.

    Moja misja, moim życiem, prawda?

    Heh, to nawet nie jest zabawne, a mimo to podśmiewuję się w własnej głupoty.

    Moje ciało jest całkowicie sparaliżowane. Nie mogę nim poruszyć. Czuję, jak oplatają mnie ciemne nici boleśnie wżynające się w ramiona, nogi i brzuch. Z każdym kolejnym ciosem, jaki zostaje zadany Alter-ego pojawia się na mnie cienka, szkarłatna linka. Teraz, gdy Cienie robią to, co robią, moja naga skóra wygląda, jak czerwona suknia. To tak bardzo parzy. Żywy ogień.

    Kap.

    Dlaczego płaczę?

    Czy to jest smutek? Ostatkiem sił unoszę głowę w górę i oczyma Shado widzę pojedynek z Natsu i Wilsonem. Wstyd, który odczuwam niejednego zmieniłby w popiół.

    Kap.

    Kolejna łza koczy swą wędrówkę po policzku i zatrzymując się na linii szczęki, po chwili bezgłośnie opada w dół.

    - Kap. - szepczę. Mój głos to jedyne źródło dźwięku. Co prawda zniekształcony, ale mój własny, mój jedyny.

    - Noemi! - słyszę. Oni… wołają. Zdzierając gardła wciąż i wciąż mówią moje imię. Moje plugawe, grzeszne imię.

    Chcę zrobić krok, ale nie mogę.

    Chcę pomóc, ale nie mogę.

    Chcę wrócić, ale…

    - Chcecie to potraficie! - huknęła Shado odpierając równoczesny atak magów. Jeden odleciał na kilka metrów, ryjąc plecami ścieżkę, drugi zaś boleśnie obił się o skały, aż całe powietrze uleciało z jego płuc.

    W pewnym momencie Alter-ego poczuła szarpnięcie. Och, czyżby Pani domagała się swych praw? Może by tak z nią porozmawiać?

    - Ryk Ognistego Smoka! - zdeterminowany, jak nigdy dotąd Natsu dzielnie wstawał. Nauczył się już unikać poszczególnych ciosów i sam wychodził z inicjatywą zadawania kolejnych. Za jeden własny atak, obrywał dwoma.

    - Z paszczy ci jedzie. Mógłbyś przestać zionąć, Smrodku? - zakpiła, jak zwykle przenosząc środek ciężkości podczas ataku.

    - Ryk Księżycowego Smoka! - Wilson posłał w kierunku Shado strumień energii, tym samym nie pozwalając jej wykonać pełnego kroku. Z uniesioną nogą zupełnie nie spodziewała się oberwania kolejną ognistą falą. W zasadzie nic nie czuła dzięki zbroi, ale sam fakt dostania atakiem takiego słabeusza był nader irytujący.

    Wrzeszcząc przeraźliwie wyszarpnęła się z zasięgu ataku. Tym samym wpadła w zasadzkę i już po chwili została skrępowana Księżycowymi Nićmi czarnookiego maga.

   - Mówiłaś coś o moim oddechu? - zapytał udający niewiniątko Natsu. W rzeczywistości łapczywie wciągał powietrze.

    - Jakim cudem mnie dorwaliście? - zagrzmiała zniekształconym głosem.

    - Noemi nigdy nie pozwoliłaby komuś, na odkrycie algorytmu swoich ruchów. - wyjaśnił Wilson.

    Shado z niedowierzaniem mierzyła go srogim spojrzeniem szarych oczu.

    - Specjalnie daliście się poturbować. - warknęła. Że też tego nie dostrzegła! Szło jej z nimi zdecydowanie zbyt łatwo. - Ale wiecie. Nie odejdę tak łatwo.

    Szyderczy śmiech Yasashisy został urwany przez czarną katanę. Cienista zbroja rozpadła się na kawałki.

    - Tyy.. - charknęła krztusząc się krwią. Ten lowelas przebił ją na wylot.

    - To koniec. - obwieścił Wilson poruszając bronią, by pogłębić ranę.

    Ryk przegranej rozniósł się po całym świecie. 

***

Koniec dwuczęściowej walki! Tym razem uważałam podczas pisania na używane czasy. Myślę, że to przez to, iż gdy opisuję perspektywę Noemi zastosowuję narrację pierwszoosobową. Dziwny nawyk.

Rozpoczęłam już pisanie zamówienia, mam ułożony plan. Jutro wolne, toteż... sami wiecie, co :D