Wirus - rozdział 11 (37) - Objawy

    Ach gdyby tylko można było wieść spokojne, pełne harmonii życie, wielu ludzi odetchnęłoby z ulgą i zasiadłszy w fotelu przymknęło zmęczone oczy z błogim uśmiechem na twarzy. Ale, co z tego? W końcu to byłoby strasznie nudne, prawda? Dlatego właśnie ktoś tam na górze zaplanował dla naszych magów niespodziankę, która przysporzy im wiele kłopotów i nieprzespanych nocy.

    - Tak jest dobrze? - upewniła się po raz setny Lisanna pomagając siostrze przy wieszaniu kolorowych serpentyn. W końcu do Jesiennego Festiwalu zostały tylko dwa dni! A wszyscy jakby zapomnieli o groźbie Zerefa...

    - Jasne! Świetnie ci idzie! - okrzyknęła podnosząc głos, ponieważ świszczący w uszach wiatr skutecznie utrudniał komunikację na dalszą odległość.

    - Pani Mirajane, stoisko z zabawami gotowe. - obwieściła niebiesko-włosa dziewczynka oddając niezużyty komplet balonów.

    - Dziękuję za pomoc, Wendy. - odparła przyjaźnie. - Idź odpocząć, nie zostało wiele do zrobienia, poradzimy sobie.

    - Dobrze! - Smocza Zabójczyni uśmiechnąwszy się odeszła w asyście Carli mówiącej coś o potrzebie zaparzenia gorącej herbaty.

    Kawałek dalej Juvii i Grayowi pozostało tylko wypakowanie plastikowych i styropianowych kubeczków, ustawienie torebek z cukrem i odłożenie na półce wojennych zapasów kawy. Dla fanatyków zimna przygotowano całą masę kostek lodu.

    - Skończone. - sapnęła Juvia prostując plecy. Ciągłe nachylanie się i kucanie zdecydowanie nikomu nie służy.

    Fullbuster przytaknął dziewczynie wynosząc na zewnątrz puste pudła.

    - Przynajmniej nie musimy tu siedzieć w dzień Festiwalu. - skwitował rozglądając się po przygotowanej budce.

    - Mira poprosiła biedniejszych mieszkańców o pomoc, więc będą mogli trochę zarobić. - sprostowała zawijając białą chustę wokół szyi.

    Gray spojrzał na Juvię dziękując w myślach za to, że znormalniała i nie kleiła się do niego krzycząc coś o „prawdziwej miłości”. Szkoda tylko, iż nie wiedział o niechęci, jaką zaczęła darzyć go dziewczyna uświadomiwszy sobie o innym obliczu maga. Dotychczas żyła w pięknym przekonaniu, że jest on jej rycerzem bez skazy. Teraz ich relacje są czysto koleżeńskie, bez żadnych niedomówień. Chociaż, kto wie? Wszystko może się jeszcze zmienić.

    - Juvia będzie się zbierać do domu. - rzekła i po chwili zniknęła Grayowi z pola widzenia.

    Brak jej obsesji był dziwniejszy niż ona sama.

    - Ta, na razie. - mruknął bardziej do siebie, niż niebieskookiej.

    Po kilku minutach zamknął budkę i potulnie oddał kluczyk Mirze. W zamian został nagrodzony serdecznym uśmiechem i życzeniem miłego wieczoru. Nie mając nic lepszego do roboty oddalił się w kierunku swego domu, myśląc o przekąszeniu kilku kanapek.

    Krótki spacer okazał się być męczenną drogą.

    Stojąc przed lustrem w holu patrzył na podkrążone i przekrwione oczy, zaczerwienione policzki i cerę bladszą niż u jednego truposza. W dodatku cały czas wydawało mu się, iż słyszy w głowie pisk otępiający zmysły. Nie zdążywszy się przebrać padł na łóżko zasypiając niespokojnym snem, który raz po raz przerywał paskudny kaszel.

Czy powietrze truje?

    - Gray, wyglądasz, jak potwór! - stwierdziła doktor Erza zerknąwszy na maga następnego dnia.

    Ciemnowłosy z trudem otwierał oczy siedząc przy stoliku.

    - Czuję się gorzej niż wyglądam. - burknął ochrypłym głosem.

    - Ty też? - wtrąciła nadchodząca Bisca z kubkiem parujących ziół. - Asuka również nie czuje się najlepiej.

    - Co z nią? - zapytała zszokowana czerwono-włosa. To dziecko zawsze było okazem zdrowia.

    Matka dziewczynki pokiwała ze zrezygnowaniem głową.

    - Nie mamy pojęcia. Jest bardzo osłabiona. Przynieśliśmy ją do skrzydła szpitalnego, a Wendy i Porlyusica próbują ustalić przyczynę choroby. - przerwała na moment, by po chwili obdarzyć maga troskliwym spojrzeniem. - Gray, ty również powinieneś do nich iść.

    - Wystarczy, że zaniosą moje zwłoki. - wymamrotał zwrócony twarzą w blat.

    Bisca pozostawiwszy odpowiedź Fullbustera bez komentarza oddaliła się w kierunku schodów prowadzących na piętro.

    Dotychczas będąca biernym słuchaczem Lucy, pierwszy raz zabrała głos.

    - Chodź do Wendy. - poprosiła a Erza pokiwała twierdząco głową.

    - A jeżeli… - wycharczał przerywając wypowiedź kaszlem. - jeżeli zginę na schodach?

    - Odprawimy ci ładny pogrzeb. - skwitowała przykładając dłoń do czoła maga (któremu spodobał się ten gest). - Zbyt ciepłe.

    - Witaj Wilson. - Scarlet przywitała przechodzącego nieopodal maga. - Widziałeś może Jellala?

    - Witaj. - młody mężczyzna skłoniwszy się lekko odpowiedział - Jest razem z Natsu, rozmawiają z Mirajane.

    - Ach, tak. - mruknęła do siebie wyraźnie niepocieszona. - Nie będę im przeszkadzać.

    - Jeśli można zapytać, co się tu dzieje? - czarnooki zaniepokoił się stanem maga.

    - Najwidoczniej choroba. - odparła Lucy krzywiąc się, gdy Gray ponownie zakaszlał. Tym razem po jego brodzie poleciała brudno-szkarłatna cieć.

    Wilson wziął głęboki wdech po czym z nadludzką szybkością pozbawił maga przytomności.

    - Co robisz? - dziewczyny równocześnie poderwały się z miejsc.

    - To dla jego dobra. - tłumaczył pospiesznie skacząc wzrokiem po wszystkich magach. - Potrzeba łóżek. Zaraz wszyscy będą padać, jak muszki!

    Wedle przepowiedni do południa główna sala gildii została przerobiona na mini-szpital. Z każdą chwilą przybywało coraz więcej niezdolnych do funkcjonowania magów, których specjalnie usypiano, by nie czuli rozdzierającego bólu.

    Wilson przekazał Porlyusici wskazówki, jak zajmować się chorymi.

    - Co się tu dzieje? - wykrzyknął Makarov, gdy po wejściu do gildii zastał jeden wielki harmider.

    Czarnooki zabrawszy ze sobą Lucy i Erzę udał się z Mistrzem w oddzielone od wszelkich uszu miejsce.

    - Jest źle. - stwierdził na początku. - Bardzo źle.

    - Możesz sprecyzować? - dociekał staruszek. Cały aż trząsł się na myśl, że jego podopieczni są w niebezpieczeństwie.

    Wziąwszy głęboki wdech mag wyjaśnił wszystko najprościej, jak potrafił.

    - Choroba wszystkich leżących na sali wcale nie jest tym, o czym myślicie. - widząc pytające spojrzenie rozmówców kontynuował. - Za wszystkim stoi zaklęcie zwane Wirusem.

    - Czekaj, czekaj. - przerwała Erza. - Skąd o tym wiesz?

    - Byłem obecny przy jego tworzeniu. - wyznał.

    - Więc masz pomysł, jak je zatrzymać? - zgadywała Lucy usiłując poskładać elementy układanki w całość.

    Chłopak pokiwał przecząco głową.

    - Niestety, nie. Nigdy nie poznałem receptury odtrutki. - przyznał skruszony, zupełnie jakby całe to zamieszanie było jego winą. - Zna je jedynie twórca.

    - Kto nim jest? - zapytali pozostali niemal równocześnie.

    Wilson milczał. Słowo, które miał wypowiedzieć wcale nie chciało przejść mu przez gardło.

     - Noemi.

    Dziewczyny zamarły a Makarov spojrzał na nie pytającym wzrokiem.

    - Chodzi o Shado? - nie uzyskawszy przeczącej odpowiedzi uznał, iż trafił w samo sedno.

    - Mogłaby kogoś zainfekować? - zapytała szeptem Lucy. Tajemnicza siła ściskająca jej struny głosowe nie pozwalała na wydobycie głośniejszego dźwięku.

    Czarnooki drgnął, jak rażony prądem.

    - Nie! - tłumaczył szybko. - Na pewno nie. Wątpię, by pamiętała Wirusa.

    - Więc, kto za tym wszystkim stoi? - Scarlet skrzyżowała ręce na piersi. I chodź gest ten mógłby zostać odebrany, jako atak tak naprawdę magini chciała pocieszyć samą siebie.

    - Jestem pewien, że Zeref. - stwierdził staruszek gotując się ze złości. - Chłopcze, na czym polega to zaklęcie? Może będziemy w stanie mu zapobiec?

    - Każda osoba korzystająca z magicznej mocy „budzi” w swojej krwi pewne.. pewne - mimowolnie zerknął w górę, jakby odpowiednie słowo było wypisane na suficie. - cząsteczki. Inaczej tego nie można nazwać. Od czasu ich uwolnienia krążą po całym krwiobiegu stając się składnikiem niezbędnym do funkcjonowania. Wirus atakuje jedynie słabe ciała, stąd też skoki temperatury, osłabienie, kaszel i ból.

    - Nieprzytomny zainfekowany nie odczuwa „choroby”. - mruknęła Heartfilia bezbłędnie interpretując słowa Wilsona.

    - Dokładnie. Cząsteczki magii nie mają żadnej barwy a gdy dojdzie do ich rozpadu zmieniają kolor na ciemny brąz. Uszkodzone są trucizną samą w sobie. Krążąc swobodnie po dłuższym okresie czasu powodują..

    Nie musiał kończyć. Wszyscy doskonale rozumieli, w jakiej znaleźli się sytuacji. 

***

Hej, hej, jak widzicie powoli przechodzimy już do samego sedna "Wirusa". 

Nawiązanie do komentarza Arisy64: Dziękuję, że powiedziałaś czego Ci brakuje. Oczywiście zmiany w fabule zostały już wprowadzone.

Widzę również, iż spodobało się Wam paringowanie Shado :P 

Pierwsze wg listy zamówienie mam już napisane w swoim magicznym zeszyciku. W napiętym grafiku przepiszę je na komputer i opublikuję prawdopodobnie w przyszłą środę.