Wirus - rozdział 10 (36) - Ku narastającym zmianom

    - Nawialiśmy! - obwieścił Natsu dumnie wypinając pierś w przód.

    - Nigdy więcej takich akcji. - Lucy z trudem łapała oddech a Gray podpierający dłonie na udach pokiwał twierdząco głową.

    Wilson parsknął. Doprawdy mizerna kondycja magów go rozśmieszała.

    - Teraz idziemy na stacje. - rzekła Erza, której szaleńczy bieg nic a nic nie zmienił. - A po drodze wyjaśnicie nam parę spraw.

    Scarlet obróciwszy się pozwoliła sobie na delikatny uśmiech błądzący na jej ustach od czasu, gdy ujrzała Jellala. Ostatni raz rozmawiali po Wielkim Festiwalu Magicznym. Fernandes twierdził wówczas, iż jest szansa na porozumienie między nim a Radą. Co więc robił w więzieniu i…

    - Skąd się znacie? - zapytał Natsu uważnie przyglądając się Wilsonowi. Młody mężczyzna nijak nie wyglądał na groźnego maga.

    - Cele nie były ustawione daleko siebie, a do kogoś czasem trzeba otworzyć usta. - odparł wzruszając ramionami.

    - Mistrz mówił nam o tym, jak cię zabrali. - dodała pospiesznie Lucy.

    Czarnooki skrzywił się nieznacznie.

    - To było… - przerwał, by poszukać odpowiednich słów. - … ciekawe doświadczenie.

    Jellal zachichotał, przez co zwrócił uwagę Scarlet. Oboje szli tuż obok siebie ciesząc się nawzajem swoją obecnością.

    - Powiedzcie, była u was Noemi? - powiedział znienacka Wilson wpatrzony przed siebie. Lekko ściągnął brwi i zacisnął usta w cienką linkę. Intensywnie myślał nad odpowiedzią magów. Tak bardzo chciał, by odpowiedzieli twierdząco.

    - Nie - odpowiedział szybko Gray. - Osoba, którą spotkaliśmy nazywała się Shado Yasashisa.

    - Może mówić o sobie, jak chce. - burknął. - Ale jej imię tak naprawdę brzmi Noemi. A nazwisko? Też pierwsze słyszę. Szczerze prawdziwych nienawidziła, dlatego przyjęła inne.

    - Dlaczego? - wtrąciła Erza patrząc to, na magów, to na drogę.

    - Sądzę, że to przypomina jej o przeszłości. Dzieciństwie i treningu. - odparł w zamyśleniu pocierając podbródek.

    - Tamte wydarzenia były aż tak traumatyczne? - słowa Wilsona sprawiły, iż Lucy spróbowała spojrzeć na Shado/Noemi z innej strony.

    - Nigdy nie opowiadała o czasie sprzed naszego poznania. - przyznał ze smutkiem w głosie. - Pierwszy raz zobaczyłem ją trzynaście lat temu, jako smarkaty ośmiolatek. Wtedy to ja byłem tym złym a ona próbowała mnie nawrócić na właściwą ścieżkę. Jednakże później uległa wpływowi smoka.

    - Smoka? - powtórzył widocznie zainteresowany Natsu.

    Wilson skinął głową.

    - Obydwoje zostaliśmy wychowani przez te legendarne stworzenia.

    - Serio? - różowowłosy niemal skakał z radości. - Kim jesteś?

    Czarnooki widząc radość w oczach chłopaka pomyślał o Noemi, która swego czasu patrzyła na świat w ten sam sposób.

    - Księżycowy Smoczy Zabójca spod skrzydła Aoitsuki’ego.

    - A Noe? - Natsu szybko podłapał inne imię dziewczyny.

    - Czarna Smocza Zabójczyni. - odrzekł krótko.

    - A kto ją szkolił? - dociekał różowowłosy.

    - Acnologia.

~Kilka dni później~

~20 wrzesień, 3 doby przed Jesiennym Festiwalem~

    Magowie dotarłszy do gildii z dwoma nowymi osobami musieli wpierw wytłumaczyć się pozostałym członkom Fairy Tail. Ci w pełni akceptowali Jellala (fakt, iż siedział w więzieniu został zgrabnie pominięty), również Wilson został ciepło przyjęty. Smoczy Zabójca zjednał sobie sympatię pozostałych łagodnym spojrzeniem, spokojnym tonem głosu i nienagannymi  manierami. Kolejny przystojny mężczyzna, przez którego maginie mdlały z wrażenia.

    Więzienni uciekinierzy wynajęli tymczasowo wspólne mieszkanie. Gdy zdobędą odpowiednią ilość klejnotów każdy z nich przeprowadzi się do własnych czterech ścian. A tymczasem zostali wrobieni przez Mirę do prac przygotowawczych przy Festiwalu.

    Burmistrz Magnolii zezwolił na wykorzystanie parku i odchodzących od niego trzech alei. Ich plan użycia był prosty - cała masa budek (od tych z jedzeniem po świecące zabawki), stoisk z grami i lśniących lampeczek. Wśród tych wszystkich atrakcji jedna z nich już po samym ogłoszeniu zyskała ogromną popularność. Wszystkie Magnolijskie piękności będą tłoczyć się wokół budki z pocałunkami, w której uziemiony zostanie Natsu Dragneel.

    Ciekawe jak idzie mu przygotowanie ozdób do swego stoiska? Dostał od Miry pomoc, więc praca powinna posuwać się w przód małymi kroczkami.

    - Oj, Happy przestań marudzić. - westchnęła Lucy przerywając na moment wycinanie wzoru serca, by zerknąć na obrażonego Exceeda.

    - Kiedy WY mnie zostawiliście! - burzył się. - Poszliście i zostawiliście samego! Misja nie jest żadnym usprawiedliwieniem!

    - To, że spałeś, jak kamień niczego nie zmienia? - wtrącił Natsu wydzierając z bloku odpowiednie kolory kartek. Trzeba przyznać, że nawet przy białej prezentował się wyjątkowo blado.

    - Trzeba mnie było dobudzić! - skontrował bojowo wymachując otwartym płynnym klejem, który właśnie skapywał małymi kropelkami na podłogę.

    Lucy skrzywiła się jednak postanowiła przemilczeć uwagę.
    - Tak, gdybym zaczął cię okładać poduszką, wydrapałbyś mi oczy! - odparł sarkastycznie Natsu.

    - Ale byście mnie nie zostawili! - w oczkach Happiego pojawiły się pierwsze łzy. - Samego!!! - zawył szlochając.

    Heartfilia westchnęła cicho. Skąd wiedziała, że tak się to skończy.

    - Jak skończymy bez ofiar w ludziach, kotach i mieszkaniach zjemy coś słodkiego. - zaproponowała ugodowo. - Co wy na to?

    Szerokie uśmiechy mówiły więcej niż słowa.

    Magowie już od jakiegoś czasu pracowali w pocie czoła na podłodze w mieszkaniu Lucy. Wszędzie walały się skrawki papieru, kartony i ostre narzędzia do cięcia. Podczas, gdy blondynka wycinała serduszka, Natsu zajęty wykonywaniem wielkiego napisu „Całuśna budka” (swoją drogą to hańba! Nigdy nie wybaczy Mirze tego, że musi to robić!) przestał rozmyślać nad swym smutnym losem. No przynajmniej przez krótką chwilkę.

    - Lucy, ja nie chcę! - pożalił się przyklejając „k” do poziomego arkusza papieru.

    - Ale musisz. - odparła krótko chociaż w głębi duszy cały czas chichotała. - To tylko godzina, dasz radę.

    - W najlepszym wypadku bierz dziewczynę na minutę. - mamrotał. - Wiesz ile czasu będę się czyścił z tych lepkich szminek, pomadek, czy czego tam jeszcze używacie?

    - Twoje policzki będą miały kolor włosów. - parsknęła nie mogąc się już powstrzymać.

    - Żeby tylko policzki! - wtrącił Happy robiący różowo czerwone chorągiewki.

    - Czy wy się ze mnie śmiejecie? - zapytał odkładając gotowy napis na bok. Żarty się skończyły.

    - A jeśli tak, to co? - odparła zadziornie Lucy.

    - Będę musiał wziąć odwet. - zagroził zbliżając się na kolanach do dziewczyny.

    Śmiech Heartfilii wypełnił pokój.

    - Więc bawi cię to? - Dragneel uniósł brew w górę. - W takim razie, czas na karę! - mówiąc to przewrócił Lucy na plecy i przytrzymał jej dłonie za nadgarstki nad głową. Wolną ręką zaczął wodzić po jej ciele wywołując… łaskotki!

    - Nie.. p-przest-ań! - dziewczyna wijąc się pod różowowłosym ledwo wykrztusiła te słowa.

    - Znieważyłaś mnie, kobieto. - rzekł grobowym tonem nasilając tortury.

    - Naaaatsu! - piszczała starając się wyszarpnąć dłonie.

    Dragneel nachylił się nad uchem Lucy szepcząc tak, by Happy niczego nie usłyszał. Heartfilia dostała dreszczy czując na szyi gorący oddech przyjaciela.

    - Przestanę, jednak w zamian zapłaty… - przerwał na moment, by jeszcze bardziej zmniejszyć odległość między nimi. -… masz stawić się w moim kąciku tortur (czyt. Budce).

***

Hej witajcie, dziś jak widać trochę krócej niż zwykle. Wybaczcie za błędy (jeżeli takowe występują), ale nie mam sił na sprawdzenie tekstu (tak wiem marna wymówka). Głupie przeziębienie :< 

W związku z początkiem września (i nowo zaczętych 3 latach nauki w liceum) nie mam stu procentowej pewności, iż rozdziały będą długie. W każdym razie nie zamierzam się lenić z pisaniem, o nie. 

Dnia 03.09 (środa) opublikuję One-shota napisanego po wielu bólach, więc nie zapomnijcie na niego spojrzeć :)