Wirus - rozdział 12 (38) - Głuchy telefon

    Chaos.

    Według powszechnie znanej definicji stan całkowitego bezładu, zamieszania, zamętu. Ogarniając serce przesłania zdolność logicznego myślenia. Obraz powoli rozmazuje się aż w końcu zostajemy porwani przez nurt ciemności, który nie zważając na nic, nakierowuje nas na tajemnicze czarne ostrze. Czymże ono jest?

    To, co działo się w Fairy Tail wykraczało poza granice zwykłego chaosu.

    Nawet najgorszy wróżbita przepowiedziałby, iż Jesienny Festiwal zostanie przełożony do odwołania… o ile członkowie gildii przeżyją. A w najlepszym wypadku stracą najważniejszą dla nich zdolność używania magii. Bez niej są nikim. Można sobie lekko mówić: „o trochę pożyją i przyzwyczają się”. Otóż, nie. Wilson, gdy tylko usłyszał te słowa z ust Burmistrza (którego wypadało poinformować o sytuacji, by podjął wszelkie kroki ostrożności) posłał mu jedynie piorunujące spojrzenie.

    Dlaczego?

    Przez grzeczność nie nakrzyczał na starszego od niego mężczyznę.

    Mag, który od dzieciństwa dorastał z nadludzką mocą nie wyobraża sobie życia bez niej. Wyobraźcie sobie, że tracicie część siebie. Że nie jesteście w stanie chronić bliskich. Zbędny ciężar - tak oto pomyśli o sobie członek gildii.

    Oczywiście to tylko tok rozumowania Wilsona. Niezwykle trafny, aczkolwiek gdyby ktoś zechciał z nim dyskutować nie mając pojęcia o niczym zostałby wyśmiany. Co innego, gdyby trafił na równego sobie. Osobę, która pogodziła się ze swym losem. Zrozumienie jej jest niezwykle trudne, ale też i nie niemożliwe.

    Fairy Tail nie zamierzało poddać się tak łatwo. Istniały bowiem dwa rozwiązania, do których sprowadza się dzisiejsza opowieść:

1.  Znaleźć rozwiązanie problemu na własną rękę.

2. Skontaktować się z Shado. Wilson zaraz poprawił, by mówiono dziewczynie per Noemi. Ale jak ona, by na to zareagowała?

    Do pierwszego zadania wybrano Erzę, Lucy i Levy, które były jednymi z nielicznych osób nieodczuwających Wirusa. Póki, co. Czas naglił a one siedząc w archiwum gildii przekopywały się przez sterty ksiąg i papierów próbując znaleźć choć jedną, małą wskazówkę.

    - Macie coś? - zawołała Heartfilia, gdy kolejna lecznicza książka okazała się niczym innym, jak bezużytecznymi zapiskami.

    - Nic a nic. - przyznała zniechęcona Levy wertując stare notatniki znalezione w jednym z pudeł. Papier był tak stary, że przy mocniejszym nacisku mógł zmienić się w proszek.

    - Jedynie receptury zapisane w starożytnych językach. - Scarlet wskazała na kilka wyrwanych kartek. - Odłożę je na bok, później zajmiemy się ich treścią.

    - W niektórych książkach wyblakł tusz. - stwierdziła niebiesko-włosa usiłując odczytać pismo pełne zawijasów i pętelek. - Potrzebujemy zaklęcia odnawiającego przedmioty.

    - Ktoś z nas to potrafi? - zapytała Lucy wchodząc na drabinkę, by dostać się do położonych wyżej półek.

    Erza westchnąwszy odgarnęła włosy za ucho. Już miała odpowiadać, gdy do archiwum wszedł niespodziewany gość.

    - Jak idzie praca? - po pomieszczeniu rozległ się głos Jellala. Scarlet drgnęła czując na swoich ramionach dłonie maga. Odwracając głowę napotkała podkrążone oczy maga. Mimo to widząc ją uśmiechnął się. Sama obecność dziewczyny sprawiała mu olbrzymią przyjemność. Zamierzał na tym skorzystać, nim znów coś się stanie.

    - Stoimy w miejscu. - odparła z przekąsem.

    - Rozumiem. - mruknął cicho i cały czas śledzony przez parę brązowych tęczówek zasiadł tuż obok Tytanii.

    - Znasz zaklęcie odnawiające? - zagadnęła Lucy wskazując na zniszczone czasem strony ksiąg.

    - Same niszczące. - odpowiedział zgodnie z prawdą, czym zasmucił maginie liczące na pomoc.

    - Czego jeszcze nie sprawdziłyście? - zapytał chcąc podnieść dziewczęta na duchu. - Przejrzę to.

    I tak oto spędzili kolejne godziny. Koniec końców plan pierwszy spalił na panewce, gdyż w księgach nie było żadnych przydatnych informacji, na czym szczególnie zawiodła się Levy wprost ubóstwiająca te przedmioty. Z archiwum wyszli zmęczeni ciągłym siedzeniem. Ból w plecach dawał się we znaki a oczy niemiłosiernie szczypały. Przecieranie ich było najgorszym możliwym odruchem. Głód sprawiał, iż co chwila któryś z pustych brzuchów wydawał z siebie podejrzane dźwięki.

    Do wieczora stan zdecydowanej większości magów znacznie się pogorszył. Nawet najtwardsi nie byli w stanie ustać na nogach. Wendy i Porlyusica, co rusz skakały od łóżka, do łóżka, by tymczasowo uśpić chorych. Za dużo śpiących królewien, za mało książąt.

    Lucy odłączywszy się od grupy ruszyła w stronę kąta, gdzie umieszczono Graya. Chłopak kategorycznie nie wyraził zgody na ponowny nokaut a jedynie odurzającą ilość leków przeciwbólowych. Był jedyną osobą, która otrzymała ten przywilej. Miał niesamowitą siłę woli. Działanie Wirusa zależało indywidualnie od każdej osoby. To wyjaśnia, dlaczego potężny (w sensie wyglądu) Gajeel leżał na łóżku śliniąc się.

    - Jak się czujesz? - zapytała czule zajmując miejsce na stołku obok łóżka.

    Mag wykrzywił usta w bladym uśmiechu.

    - Bywało lepiej. - oznajmił zniekształconym głosem. - Jestem wdzięczny Wilsonowi, że pozwolił mi nie spać.

    Heartfilia napotkawszy wzrok Graya natychmiast skupiła swą uwagę na własnych dłoniach. Tylko przy dwóch osobach czuła się tak dziwnie. Oczywiście nie była tak głupia, by nie rozumieć tego uczucia. Wiedziała, lecz nie chciała się przyznać.

    - Zmienię ci okład. - zaproponowała, gdy krępująca cisza coraz bardziej jej ciążyła.

    - Będę wdzięczny. - zapewnił przerywając dalszą wypowiedź na kaszel.

    Pochłonięta czynnością nie zauważyła badawczego wzroku Fullbustera i maleńkiej zmarszczki na czole wskazującej głębokie zamyślenie.

    - Dlaczego, to robisz? - charknął, gdy na jego czole zagościł chłodny okład.

    - Co takiego? - to pytanie zupełnie ją zaskoczyło.

    - Nie patrzysz mi w oczy. - mruknął powstrzymując odkaszlnięcie. - Cały czas błądzisz po wszystkim, tylko nie mnie. Wybacz, gdy zrobiłem coś, co ci się nie spodobało.

    Wyglądał, jak przestraszone małe zwierzątko. Zaczerwienienie twarzy potęgowało widoczny strach. Patrząc na niego w takim stanie, nie mogła pojąć, jak może się o nią tak martwić podczas, gdy stoi niemalże na krawędzi! Czuła potworne wyrzuty sumienia. Momentalnie przypomniała sobie dzień, w którym próbował ją pocałować. A ona uciekła, jak mogła?

    - Gray ja.. - drżący głos zdradzał wszystko, co próbowała ukryć. - .. to ja powinnam przeprosić.

    - Lucy! - przerwał usiłując podnieść się do siadu.

    - Nie powinieneś wstawać! - spanikowana wyciągnęła ręce w przód, by w razie czego móc złapać przyjaciela.

    Chłopak korzystając z okazji przyciągnął zdezorientowaną Heartfilię do siebie i mocno ją przytulił.

    - Obwinianie się o takie błahostki jest czystą głupotą. - szepnął doskonale wiedząc o czym myślała, a biała szmatka chłodząca czoło opadła na kołdrę. - Proszę, bądź przy mnie.

    - Kiedy… - nie mogła znaleźć w głowie odpowiednich słów.

    - O Lucy tu jesteś! - zawołał Natsu przesadnie miłym tonem. - Wszędzie cię szukałem! Musimy porozmawiać. - pojawiając się tuż za blondynką odciągnął ją od maga, który usiłował powiedzieć coś jeszcze. - A ty leż i odpoczywaj.

    Różwowo-włosy oddaliwszy się na bezpieczną odległość, gdzie nikogo nie było przerwał chód. Stał plecami do blondynki, mimo to było widać, że jest spięty.

    - Natsu, co ci odbiło! - fuknęła obdarzając maga gniewnym spojrzeniem.

    Ten obrócił się beznamiętnie. Usta miał zaciśnięte w cienką linkę.

    - Zupełnie nic. - odparł sarkastycznie. Nie omieszkał znacząco wywrócić oczami.

    - Nie byłabym taka pewna. - Lucy przeniosła ciężar ciała z jednej nogi na drugą, tym samym nachylając się ku Dragneelowi. Był zły. Wręcz emanował wrogim nastawieniem do świata. Nie zamierzała ugiąć się pod naporem jego świdrującego spojrzenia.

    - Posłuchaj. - wycedził. - Wilson poprosił, bym zebrał wszystkich, którzy mają jeszcze siłę. Wszedłem do sali, zauważyłem cię i to wszystko.

    - Ale zachowujesz się nie jak ty. - zarzuciła nie chcąc odpuścić. Chciał, czy też nie, musiał powiedzieć, co jest grane.

    - To jak powinienem się zachowywać, według ciebie? - drążył powoli rozluźniając się. Właśnie z pewnym opóźnieniem dotarła jego głupota. Nie mógł doprowadzić do rozwoju bezsensownej kłótni potrzebnej, jak piąte koło u wozu. Póki, co spasuje. Jeszcze palnie coś głupiego i dopiero się porobi.

    Heartfilia wyczuwszy nutę spokoju zyskała na pewności.

    - Tak, jak zawsze. - rzekła z nadzieją, że jej słowa coś zmienią.

    Natsu westchnąwszy przyciągnął do siebie zdezorientowaną Lucy i szepnął jej na ucho:

    - Dziękuję. Za dużo tego wszystkiego. Tylko proszę, nie wpakuj się w coś, czego będziesz żałować.

    Wiedział, jak bardzo to z jego strony samolubne.

    Po porażce planu pierwszego przyszedł czas na wypróbowanie rozwiązania numer dwa.

    W tym właśnie celu Wilson nakazał, by wszyscy, u których Wirus jeszcze nie zdołał się uaktywnić przyszli do gabinetu Makarova. Przyszła zaledwie garstka osób, bo: Natsu, Lucy, Erza, Jellal, Levy i sam Mistrz gildii. Pozostali byli pół-trupami doglądanymi przez dwie tymczasowe pielęgniarki.

    - Kilka lat temu stworzyłem zaklęcie pozwalające porozumiewać się z drugą osobą na długie odległości. - zaczął tłumaczenie podczas, gdy pozostali zgodnie z instrukcją rozrysowywali na podłodze starożytne runy. - Jest jeden warunek.

    - Trudny? - wtrąciła zatroskana McGarden.

    - Banalny. - zaprzeczył wyjmując zza koszuli wisiorek z zawieszką w kształcie płomienia. - Wystarczy, że każda ze stron będzie mieć coś należącego do przeciwnej.

    - To Noemi? - wskazała na biżuterię Erza. Magini zaczęła odczuwać bóle głowy, pomimo których wciąż posłusznie odtwarzała znaki.

    Jellal spojrzał z przestrachem na Wilsona, który ledwo zauważalnie skinął głową. Fernandes widząc sygnał subtelnie zbliżył się do Scarlet.

    - Zgadza się. - potwierdził, po czym zamilknął na moment. W rzeczywistości krótka pauza miała na celu sprawdzenie, czy pozostali nie wykazują oznak zainfekowania.

    - Nie ma haczyka? - zdziwiła się Lucy przerywając malowania czarnego zawijasa sproszkowanym węglem.

    - Owszem, jest. - potwierdził podnosząc się z klęczek, gdy skończył ostatni symbol. - Musimy założyć, iż Noe wciąż nosi naszyjnik ode mnie.

    - Jeżeli nie, to nie zadziała? - zgadywał Natsu.

    Czarnooki skinął głową.

    Magowie przygotowawszy runy odsunęli się pod ścianę. Znaki przypominały trzy okręgi poprzecinane prostymi liniami rozchodzącymi ku dołowi. Gdyby nie pomoc zajęłoby mu to o wiele dłużej. A w tej grze przede wszystkim liczył się czas.

    Erza kaszlnęła.

    Jellal natychmiast nachylił się ku niej. Dziewczyna jedynie uniosła dłoń w górę na znak, że wszystko w porządku uśmiechając się blado.

    - Zaczynam.

    Stanąwszy w środku najmniejszego koła Wilson zdjął z szyi podarunek. Smoczy Zabójca zamknął oczy jednocześnie rozpoczynając recytację zaklęcia składającego się z niezrozumiałych nikomu słów. Po chwili niektóre z symboli rozbłysły świetlistym blaskiem i ulatując w górę ściśle otoczyły chłopaka. Na początku unosząc się niewinnie delikatnie drżały w powietrzu. Z czasem zaklęcie nabierając mocy (co było słychać po podniesionym tonie głosu Wilsona) sprawiło, iż znaki poruszyły się nieznacznie aż w końcu były tak szybkie, że pozostawiały za sobą ciemną smugę. Zjawisko to wywoływało narastający, piskliwy dźwięk.

    Magowie uważnie obserwowali to niecodzienne zjawisko, szczególnie Makarov milczał chcąc rozszyfrować czar.

    Płomyk zawieszony na łańcuszku przez ułamek sekundy zmienił się w prawdziwy płomień a wszystko ucichło. Runy zniknęły z sykiem sygnalizując, iż wezwanie zostało wysłane.

    - Już koniec? - szepnęła Levy kryjąca się za ramieniem Lucy.

    Wilson pokiwał głową. W tym samym czasie Erza omdlała i gdyby nie szybka reakcja Jellala z głuchym tąpnięciem uderzyłaby o ziemię.

***

A teraz tradycyjnie ogłoszenia parafialne:

1) Muszę przyznać swą porażkę w korekcie zamówienia, więc ukaże się dopiero w przyszłym tygodniu. Nie ma mowy, bym teraz zdążyła.

2) W razie poślizgu (co jest też kolejną przyczyną nieprzepisania zamówienia) napisałam akcję 2 rozdziały w przód. Gdybym nie mogła czegoś napisać, bo miałabym na głowie naukę/bycie padniętą po całym dniu to i tak nie jesteśmy stratni z akcją.

3) Na 100% wypadają mi 2 dni z pisania, ponieważ żądna wiedzy zapisałam się na 1.5h dodatkowego angielskiego + ok 45 min na dojazd w obie strony. Będąc w domu po 19 nie będę marzyć o niczym więcej, jak spaniu.

I kwintesencja moich dzisiejszych rozmyśleń:

Czy autobus może zepsuć się na wjeździe do mostu będącym jednocześnie zakrętem? Oczywiście! 

Hitem był mężczyzna, który przejechał przez wysepkę pomiędzy drugim wjazdem na most z przyczepą pełną drewna. Kurtyna...